بازنمود جایگاه شکوه ها و گلایه های واسوختی در ترانه های سه دهه اخیر ایران

بیان شکوه و گلایه های عاشقانه و تهدید به ترک کردن یکی از مضامین شعری است که با بررسی آن به مکتب وقوع یا واسوخت میرسیم. شعری که درونمایهی آن به اعراض و رویگردانی معشوق از عاشق اختصاص دارد. پیشینه ی این سبک در ادبیات ایران به سده ی دهم یعنی زمان محتشم کاشانی بازمیگردد. این درونمایه در طول زمان اگرچه دستخوش تغییراتی شده لیکن پیوسته هرچند انگشت شمار پابرجا بوده و در عصر حاضر به ویژه در سه دهه ی اخیر به دلیل فراغت از دغدغه های انقلاب و جنگ و ناامنی و تغییر سبک و نگرش زندگی نمود فراوانی یافته است. از مهمترین زمینه های عرضه ی مفاهیم شکوه و گلایه در ادبیات فارسی، ترانه میباشد. خوانندگان و ترانهسرایان متعددی با توجه به نیاز و خواسته های اجتماعی در سالهای اخیر به این مضمون که با زندگی عادی آمیخته شده است روی آورده و گلایه ها و نفرین ها و شکوه های خود را در قالب ترانه به منصه ی ظهور رسانیده اند.

کلیدواژه ها:

واسوخت ، ترانه ، شکوه و گلایه ، نفرین