بازنمود جایگاه شکوه ها و گلایه های واسوختی در ترانه های سه دهه اخیر ایران
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 533
فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MATNPAGOOHI07_017
تاریخ نمایه سازی: 8 مرداد 1398
چکیده مقاله:
بیان شکوه و گلایه های عاشقانه و تهدید به ترک کردن یکی از مضامین شعری است که با بررسی آن به مکتب وقوع یا واسوخت میرسیم. شعری که درونمایهی آن به اعراض و رویگردانی معشوق از عاشق اختصاص دارد. پیشینه ی این سبک در ادبیات ایران به سده ی دهم یعنی زمان محتشم کاشانی بازمیگردد. این درونمایه در طول زمان اگرچه دستخوش تغییراتی شده لیکن پیوسته هرچند انگشت شمار پابرجا بوده و در عصر حاضر به ویژه در سه دهه ی اخیر به دلیل فراغت از دغدغه های انقلاب و جنگ و ناامنی و تغییر سبک و نگرش زندگی نمود فراوانی یافته است. از مهمترین زمینه های عرضه ی مفاهیم شکوه و گلایه در ادبیات فارسی، ترانه میباشد. خوانندگان و ترانهسرایان متعددی با توجه به نیاز و خواسته های اجتماعی در سالهای اخیر به این مضمون که با زندگی عادی آمیخته شده است روی آورده و گلایه ها و نفرین ها و شکوه های خود را در قالب ترانه به منصه ی ظهور رسانیده اند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
فرامرز آدینه
استادیار زبان و ادبیات فارسی وعضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور،
فاطمه علیان
دکترای زبان و ادبیات عربی دانشگاه فردوسی مشهد،