اثربخشی قصهگویی دیجیتال در مدارس و ارائه مدل آموزشی مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی

هدف این پژوهش ارزیابی کاربرد قصه گویی دیجیتال در برنامه های درسی جهت ایجاد محیط یادگیری سازنده گرا در مدارس می باشد و ابعاد آموزشی قصه گویی دیجیتال و تاثیر آن بر یادگیری دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفته است. روش پژوهش، مطالعه موردی کلاس های منتخبی از مدارس ابتدایی و متوسطه می باشد که در برنامه آموزشی آنان از قصه گویی دیجیتال استفاده شده است. برای جمع آوری دادهها از فرم های مشاهده، جدول ارزیابی و مصاحبه با معلمان استفاده شد. برخی از اطلاعات به صورت کمی و مصاحبه ها و مشاهدات به صورت کیفی انجام شد و تجزیه تحلیل تاثیر قصه گویی دیجیتالی بر آموزش و یادگیری از روش ترکیبی استفاده شد. یافتهها حاکی از آن است که قصه گویی دیجیتال با ایجاد محیط یادگیری جذاب و مهیج، ابزاری قوی در فرایند یاددهی- یادگیری می باشد. و علاوه بر آن، میتواند باعث افزایش تعامل ، اعتماد به نفس، مهارتهای اجتماعی دانش آموزان و بهبود کیفیت آموزشی شود. قصه گویی دیجیتال به دانش آموزان امکان یادگیری از طریق تجربه هایش را داده و یک محیط یادگیری انعطاف پذیر را در اختیار آنها قرار میدهد که قادر به بهره گیری و استفاده از ایدههای خودشان باشند و باعث ایجاد محیط یادگیری سازنده گرا می گردد. نتایج به دست آمده نشان داد قصه گویی دیجیتال را میتوان به عنوان یک ابزار یادگیری موثر و کارآمد در سطوح مختلف آموزش مورد استفاده قرار داد و بر اساس اهداف آموزش توسعه پایدار یونسکو در جهت افزایش مشارکت و مهارتهای یادگیری دانش آموزان و بهبود کیفیت آموزشی بکار برد. در این پژوهش با استفاده از قصه گویی دیجیتال در برنامه های درسی ، مدل آموزشی مبتنی بر یادگیری سازنده گرایانه ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

قصه گویی دیجیتال ، رویکرد سازنده گرایی ، یادگیری الکترونیک ، مشارکت دانش آموزان ، محیط یادگیری