اثربخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر سازگاری و خودکارآمدی دانش آموزان دختر دبیرستانی

بی نازنین 12 پررنگ پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر سازگاری و خودکارآمدی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه انجام شد. روش پژوهش نیمه تجربی با گروه آزمایش، گروه گواه وطرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دوماهه و جامعه آماری 00 انفر دانش آموز مقطع متوسطه شهر عنبران در سال تحصیلی 96-97 انجام شد که در ابتدا به صورت خوشه ای دبیرستانها و سپس از هر دبیرستان 4 کلاس و از بین آنها نمونه ای به تعداد 40 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه کاربندی شد. افراد گروه آزمایش 8 جلسه آموزش مهارتهای اجتماعی برگرفته از کتاب صدری دمیرچی و اسماعیلی قاضی ولوئی(1389) وکتاب هارجی، ساندرز و دیکسون (1390) را هر جلسه 90 دقیقه هفته ای 2 بار به صورت گروهی دریافت کردند. هر دو گروه قبل و پایان آموزش، نیز پس از گذشت 2 ماه در مرحله پیگیری، به مقیاس سازگاری دانش آموزان سینها و سینگ (1380) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مهارت های اجتماعی بر سازگاری ( 12 / 55 = P0 / 001 ، F =) اثر داشته و میزان خودکارآمدی را نیز به طور معناداری افزایش داده ( 6 / 26= P0 / 01 ، F =) و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار مانده است. می توان نتیجه گرفت که آموزش مهارتهای اجتماعی روشی موثر برای ارتقاء سازگاری و خودکارآمدی نوجوانان دختر است

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، دانش آموزان دختر ، سازگاری ، مهارتهای اجتماعی