بررسی آزمایشگاهی پایداری و خواص رئولوژیکی سیال مگنتورئولوژیکال بر پایه میسل های مارپیچ

یکی از مشکلات عمده در زمینه کارایی سیال مگنتورئولوژیکال، تهنشینی و تشکیل توده سخت ذرات مغناطیسی محلول در سیال است . اگر تجهیزاتی که از سیال مگنتورئولوژیکال استفاده میکنند برای مدت کوتاهی مورد استفاده قرار نگیرند، به دلیل ته نشینی ذرات مغناطیسی، کارایی خود را از دست میدهند. یکی از راه های جلوگیری از ته نشینی ذرات مغناطیسی در سیال مگنتورئولوژیکال ، کارکرد دائم تجهیزات مگنتورئولوژیکال میباشد که امکان پذیر نیست. در این مقاله به بررسی برخی پارامترهای موثر بر روی پایداری سیالات مگنتورئولوژیکال پرداخته شده است. به همین منظور در ابتدا نسل جدید سیال مگنتورئولوژیکال بر پایه ی میسلهای مارپیچ ساخته شده و میزان تاثیر عوامل مختلفی شامل اثر غلظت سورفکتنتها و غلظت ذرات مغناطیسی بر پایداری سیال مگنتورئولوژیکال و تغییرات ویسکوزیته و تنش برشی پایدارترین نمونه، تحت میدان مغناطیسی، با استفاده از دستگاه رئومتر، بررسی گردیده است. میسلهای مارپیج با افزایش غلظت سیال حامل و همچنین رشته های میسلی ایجاد فاصله میان ذرات آهن، موجب افزایش پایداری سیال مگنتورئولوژیکال می-شود. همچنین تاثیر غلظت سورفکتنتها بر شکل گیری میسلهای مارپیچ با استفاده از دستگاه تفرق دینامیکی نور بررسی شده است. نتایج نشان داد که میسل های مارپیچ در یک غلظت مشخص از سورفکتنتها، درون سیال شکل میگیرند. همچنین پایدارترین نمونه بعد از 336 ساعت دارای %5 ته نشینی میباشد. این نمونه شامل روغن هیدرولیک، %85 وزنی پودر آهن و سورفکتنت(کوماریک اسید و لسیتین) میباشد.

کلیدواژه ها:

سیال مگنتورئولوژیکال ، پایداری ، رئولوژی ، ته نشینی ، میسل های مارپیچ