مقایسه روشهای بارگذاری حرارتی و ارتعاشی در انجام آزمون غیر مخرب به روش تداخل سنجی برشی لیزری

برش نگاری دیجیتالی یکی از روش های نوری و غیر تماسی برای انجام آزمونهای غیر مخرب (NDT) انواع مواد به ویژه مواد پلیمری و مواد مرکب میباشد. در این روش قطعه کار تحت نوعی از بارگذاری قرار گرفته و تصویر قبل و بعد از بارگذاری توسط دوربین CCD گرفته می شود و با استفاده از روشهای پردازش تصویر میتوان عیوب را شناسایی و مورد برسی قرار داد. از روشهای مرسوم بارگذاری در برشنگاری دیجیتالی میتوان به بارگذاری به روش خلاء نسبی، بارگذاری حرارتی و بارگذاری با استفاده از امواج صوتی(ارتعاشی) اشاره کرد. در این مقاله ابتدا چیدمان آزمایشگاهی از روش برش نگاری دیجیتالی ایجاد و با استفاده از بارگذاری نقطهای کالیبره و عملکرد چیدمان مورد ارزیابی قرار گرفته است. سپس دو روش بارگذاری حرارتی و بارگذاری با استفاده از امواج صوتی بر روی قطعه ای از جنس پلیاتیلن سبک با عیوب صفحهای ایجاد شده در پشت آن با هم مقایسه و تاثیر نوع بارگذاری بر توانایی شناسایی عیوب و همچنین کیفیت هاله های برشنگاری مورد برسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده نشان میدهد بارگذاری حرارتی نیاز به زمان آزمون بیشتری داشته و کیفیت هاله های برش نگاری نسبتا پایینی دارد. از طرفی با استفاده از روش صوتی علاوه بر مزایایی نظیر سرعت و دقت بالا کیفیت نتایج نیز برای نمونه ها بهبود قابل توجهی پیدا کرده است.

کلیدواژه ها:

آزمون غیر مخرب ، برش نگاری دیجیتالی ، بارگذاری ارتعاشی ، بارگذاری حرارتی