بررسی پتانسیل کاربرد ترکیبات زیستی تریکودرما در کنترل پوسیدگی طوقه و ریشه مرکبات

گموز مرکبات (Phytophthora citrophthora ) باعث شکاف در پوست طوقه همراه با ترشح صمغ، پوسیدگی طوقه و ریشه، خشکیدگی سرشاخه و زوال کامل درخت میشود که سالانه خسارت زیادی را متوجه باغداران جنوب کرمان روی لیموترش می نماید. القای مقاومت در گیاهان با استفاده از ترکیبات زیستی از روش های جدید در مدیریت این بیماری می باشد. در این مطالعه، گونه های انتخابی تریکودرما شامل Trichoderma harzianum ، T. autroviridae، T.guizhouuens و T. virens از نظر تولید آنزیم کیتیناز، گلوکاناز در شرایط آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفت و اثر بازدارندگی آنها روی Ph. citrophthora ارزیابی شد. اثر بازدارندگی و القای مقاومت عصاره زیستی گونه های تریکودرما در مقایسه با ترکیبات محرک القایی یا ضد قارچی ISR2000، فسفیت پتاسیم (PK)، فوزتیل آلومینیوم یا آلیت، اکسی کلرورمس بصورت محلول پاشی یا خاک کاربرد در شرایط گلخانه بررسی گردید. القای مقاومت با سنجش میزان سطح آنزیم های دفاعی پلی فنل اکسیداز و پراکسیداز در روزهای سوم، ششم و نهم پس از مایه زنی بیمارگر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بررسی های اولیه نشان داد بیشترین میزان تولید آنزیم در تیمار ترکیبات زیستی تریکودرما و ترکیب تجاری ISR2000 متعلق به روز نهم می باشد و اختلاف معنی داری در مقایسه با سایر تیمارها مشاهده شد. نتایج نشان داد که مخلوط گونه های تریکودرما بصورت خاک کاربرد و استفاده از ترکیبات زیستی این گونه ها بصورت محلول پاشی بیشترین تاثیر در کنترل بیماری گموز مرکبات دارند که می تواند در مدیریت تلفیقی این بیماری مورد توجه قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

ترکیب جدایه های تریکودرما ، فیتوفتورا ، کنترل بیولوژیک