مقاومت آنتی بیوتیکی استافیلوکوکوس اورئوس های جدا شده از مواد غذایی نسبت به ونکومایسین

در طی چند دهه گذشته یک افزایش هشدار دهنده از نظر مقاومت به آنتی بیوتیک ها در پاتوژن ها و سویه های مسبب عفونت های جدی رخ داده است. ونکومایسین از سال 1958 برای استفاده در درمان انسان به کار میرفته است، اما از اواخر دهه 1980 به عنوان آنتی بیوتیک انتخابی در درمان عفونت های با عامل MRSA شناخته شده است. اولین جدایه VRSA در ایالات متحده امریکا در سال 2002 گزارش شد. عوامل محیطی در ایجاد مقاومت به ونکومایسین مانند استفاده غیر معقول از آنتی بیوتیک ها، در دسترس بودن دارو بدون نسخه پزشک، استفاده غیر منطقی از دارو در بیمارستان ها، کشاورزی، شیلات و پرورش دام می باشد. افزایش ضخامت دیواره سلول و انتقال مواد ژنتیکی به صورت بالقوه می تواند موجب ایجاد مقاومت به ونکومایسین شود. ونکومایسین به صورت غیر قابل برگشت با انتهای دی آلانیل دی آلانین پیشساز دیواره سلول باکتری باند شده و موجب مهار تولید دیواره سلول از طریق تهاجم به محل های مسئول سنتز دیواره سلولی می گردد.

کلیدواژه ها:

استافیلوکوکوس اورئوس ، مقاومت آنتی بیوتیکی ، ونکومایسین