بررسی رابطه بین خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی در بین دانش آموزان دوره ی دوم مقطع ابتدایی شهر تهران

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی در بین دانش آموزان دوره ی دوم مقطع ابتدایی شهر تهران بود. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ابتدایی دوره ی دوم منطقه 11 تهران می باشند که در سال تحصیلی 1394-1395 مشغول به تحصیل بوده اند. روش نمونه گیری از نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بود. بدین ترتیب ابتدا از بین مدارس منطقه 11 شهر تهران 3 مدرسه پسرانهو از هر مدرسه 3 کلاس (از هر پایه یک کلاس) به صورت تصادفی انتخاب گردید و در نهایت 200 نفر از دانش آموزان پسر ابتدایی دوره ی دوم به عنوان حجم نمونه انتخاب گردید. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی پرسشنامه ی خودکارآمدی سالدور و شافر SEQ-C و مقیاس انگیزش تحصیلی هارتر بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی از همبستگی، تحلیل مسیر و آنالیز واریانس یک راهه بود که توسط نرم افزار SPSS تحلیل های لازم انجام پذیرفت. یافته ها نشان داد که بین خودکارآمدی و نمره ی کل انگیزش تحصیلی و انگیزش درونی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد P<0/05 رابطه ی بین نمره ی کل خودکارآمدی و نمره ی کل انگیزش تحصیلی و انگیزش درونی مثبت و معنی دار بود. به عبارتی با افزایش نمره ی کل خودکارآمدی نمرات انگیزش تحصیلی کل و انگیزش درونی افزایش می یابد و بالعکس. همچنین یافته ها نشان داد که خودکارآمدی قدرت پیش بینی انگیزش تحصیلی در بین دانش آموزان را دارد

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی تحصیلی ، انگیزش درونی ، انگیزش بیرونی ، دانش آموز