تبیین الگوهای طراحی فضاهای دوستدار کودک درمجتمع های مسکونی

با توجه به اینکه دوران کودکی مهم ترین دوران زندگی هر انسانی می باشد وشخصیت هر انسانی در این دوران شکل می گیرد لذا باید بهاین دوره از زندگی توجه خاص و ویژهای کرد که بتوان بزرگسالانی بانشاط و خلاق داشت. پژوهش حاضر با تجزیه وتحلیل مفهوم دوستدارکودک در برخی از مجتمع های مسکونی با هدف بدست آوردن الگوهایی درمعماری است که بتواند به فضاهای دوستدار کودک دست یابد.در این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی ضمن آوردن مفاهیم مرتبط با موضوع وتحلیل آنها به روش استدلال قیاسی می توان بهلازمه و ضرورت وجود وساخت فضاهای دوستدار کودک در مجتمع های مسکونی پی بردونتایج بدست آمده با توجه به شاخه هایشهردوستدار کودک مشخ میکند که برای وجود ایمنی و امنیت درمجتمع های مسکونی میتوان با تفکیک وجداسازی دسترسی سوارهو پیاده وجلوگیری ازورود اتومبیل به فضاهای انسانی وهمچنین وجود نظارت درفضاهای عمومی، فضاهای سبز وبازی کودک دانست، وجودو دسترسی مناسب به فضاهای سبز ودسترسی به تسهیلات و خدمات اساسی بایدبه گونه ای باشد که نیازها وخواسته های کودکانرابرآورده کند و یک زمین بازی سبز ومناسب برای بازی وفعالیت کودک و وجود راهروهای پرنور و گردش سیال بین مراکز اجتماعی،مناطق مسکونی، باغ ها، حیاط ها و ... وجود داشته باشد،وجودفضاهای بازعمومی که دارای فعالیت های متنوع باشدو ارتقای روابط اجتماعیبا درنظرگرفتن حیاط مرکزی و ایجاد پارک آسمان که بیش از چندین طبقه گسترش یافته است، وجود وسایل نقلیه مناسب درمجتمعبرای ارتباط باسایر نقاط شهر، مشارکت و استفاده ازنظرات کودکان درطراحی محیط وایجادفرم های پویا وجذاب، وجود محیط سالم و عاریاز زباله ها درمجتمع ها با جمع آوری به موقع زباله ها وباقی نماندن زباله ها درمحیط و بهره گیری تمام واحدها ازنورکافی خورشید، هوای تازهودیدهای باز می باشد.

کلیدواژه ها:

کودک ، فضاهای دوستدارکودک ، مجتمع های مسکونی