تاثیر معماری در محیط های آموزشی بر یادگیری یو خلاقیت کودکان

شناخت کودکان، ترکیبی از عوامل جسمی و روحی است. رفتار و تجربیات یک کودک تا میزان زیادی بستگی به عوامل زیستی، جنینی، جسمانی و بالاخره عوامل محیطی و اجتماعی دارد. عدم توجه به هریک از این عوامل تاثیرگذار در ایجاد تغییر و تبدیل عوامل جسمانی و مهمتر از همه روحی روانی کودک تاثیر چشم گیر دارد و لطمه های جبران ناپذیری را منجر می شود. یکی از موارد مهم در رفع این نیازها فضایی است که کودک در آن رشد می کند. فضا و محیط هم در پرورش جسمی و هم رشد روحی و روانی کودکان تاثیرگذار است. برآورد هریک از نیازهای تاثیرگذار در رشد کودک نیازمند فضایی است تا عوامل و ابزار برآورد نیازها را در خود جا دهد و شرایط مورد نیاز را فراهم آورد. معماری به عنوان رشته ای که کیفیت فضایی و محیط را برای ما تعریف می کند قادر است با برخوردی صحیح با موضوع و با درنظر گرفتن شرایط استفاده کنندگان به ایده ای صحیح دست یابد و آن را در قالب طراحی مناسب اجرا کند. به این ترتیب توجه ما به این مراکز و فضاهای مورد نظر در راستای این هدف و معماری آنها معطوف می شود. در این مرحله از تحقیق، با مراجعه به پژوهش های صورت گرفته در زمینه های نزدیک به موضوع پژوهش و روش کیفی و استدلال منطقی برای تحلیل و ارائه نتایج مورد استفاده قرار گرفته است. با توجه به تحلیل و بررسی نمونه های موردی؛ و فرضیه های مطرح شده در ابتدای مقاله باید ساختمانی که طراحی می شود فرم و الگویی فرمی ساده و مینیمال و در عین حال زیبا دارد که باعث برانگیختن حس و رشد نبوغ کودکان گردد. همچنین کودکان در آن احساس راحتی و امنیت نمایند به گونه ای که احساس کنند این مکان خانه شان است. طراحی داخلی فضاهای مجموعه باید جوری باشد که ارتباط بین پرسنل و کودکان همانند ارتباط بین مادر و فرزند تلقی گردد و همچنین با توجه به الگوهای معرفی شده، فرم فضا نیز باید معرفه موضوع طرح باشد.

کلیدواژه ها:

عوامل محیطی ، یادگیری ، رفتار ، محیط آموزشی ، شاخصه های طراحی