روند تبدیل اصل نظارت مستمر در فضای سایبری به حقوق بین الملل عرفی

اصل بین المللی نظارت مستمر تحت قوانین بین المللی به خوبی به رسمیت شناخته شده است. این اعمال الزام عمومی دولت ها برای جلوگیری از انجام هر گونه کار آسیب زا را پیامد دارد، اصل نظارت مستمر یک الزامی را بر دولت ها می آورد که تا پا انجام اقدام مثبت این اطمینان را بدهند که سرزمین و اشیا تحت کنترل و حاکمیتشان برای اهداف غیر قانونی مورد استفاده نخواهد گرفت؛ اصل نظارت مستمر از اوایل قرن بیستم توسط متخصصان و حقوقدانان به رسمیت شناخته شده است و توسط دولتها و دادگاهها از جمله دیوان بین المللی دادگستری به عنوان یک اصل از حقوق بین المللی عرفی و همچنین در قوانین بین المللی مربوط به محیط زیست مورد قبول واقع شده است. دیوان بین المللی دادگستری یک رویه ای از اصل نظارت مستمر را به طور ویژه تصدیق کرده است و آن جنبه عبارت است از اینکه دولت ها باید ارزیابی های اثر زیست محیقلی را به عنوان یک اقدام پیشگیرانه به جهت اطمینان بخشی به سرزمینشان مبنی بر اینکه مورد استفاده اهداف ناصحیح بین المللی نخواهد شد در صورت لزوم انجام دهند. در سال 2013 و 2017 دستورالعمل تالین به کار گیری اصل نظارت مستمر را در فضای سایبری تصدیق کرد. با این حال در هر دو دستورالعمل، متخصصان نمی توانستند توافقی بر سر دامنه به کارگیری این اصل پیدا کند؛ تا اینکه در دستورالعمل تالین در سال 2017، متخصصان بر سر این موضوع توافق نمودند که الزامات اصل نظارت مستمر، ویژگی بازدارندگی ندارد مانند آنچه در قانون بین المللی زیست محیطی اشاره شده است. این مقاله این نقطه خاکستری از قانون بین المللی را بررسی می کند و نیز امکان سنجی این که چه میزان اصل پیشگیرانه که در زمینه قوانین بین المللی زیست محیطی به کار گرفته شده است، می تواند در فضای سایبری به کار رود. پس از بررسی اصل پیشگیرانه، این مقاله بیان می دارد که استفاده از این اصل در فضای مجازی کمک می کند که اصل نظارت مستمر در قوانین بین المللی عرفی مربوط به فضای سایبری شکل گیرد و با معرفی یک الزام نظارت مستمر برای دولت ها به آنها کمک می کند تا هر جا که مناسب باشد یک ارزیابی اثر سایبری انجام دهند.

کلیدواژه ها:

حقوق بین الملل عرفی ، نظارت مستمر سایبری ، پدافند سایبری ، اصل پیشگیرانه