بررسی تربیت دینی در اسلام و مسیحیت

در تربیت اسلامی و مسیحی ،هدف کلی تربیت آن است که متربی در بعد شناختی،به اگاهی و معرفت راستین به خدا،دین و همه ی مولفه های تشکیل دهنده آن دست یابد،چنان معرفتی که سبب شود وی در بعد عاطفی، نگرشی راستین و استوار در خصوص موارد گفته شده تحصیل کند و محصول این گونه شناخت و نگرش،در بعد رفتاری آن باشد که همه ی تعالیم دینی در مورد جنبه های شخصیتی انسان در رفتار متربی اجرا شود.این رفتار دربرگیرنده ی همه ی ارتباطات فرد با خود،خدا،دیگران،طبیعت و غیره است.قدر مسلم آن است که در تربیت اسلامی،عبودیت در معنای اصیل کلمه و خالصانه،منحصرا خدای یگانه را پرستیدن و ربوبی شدن انسان در معنای آن که فقط خدای یکتا را رب خود دیدن و از غیر او گسستن و هیچ کس و هیچ چیز را شریک او قرار ندادن و قوانین کتاب او ،قرآن را ، مورد نظر قرار دادن، بیشتر از مسیحیت مورد توجه است که در آن، به گونه ای عیسی مسیح (ع) را مطرح می سازند که تا حدی یکتا پرستی خود را تحت الشعاع او قرار می دهند و به صورت افراطی ، به تعالیم کلیسا که در مواردی ممکن است با اصل انجیل هم انطباق کامل نداشته باشد اهمیت می دهند

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، اسلام ، مسیحیت.