چگونگی تجدید حیات ساختمان های تاریخی به عنوان رویکردی برای محافظت از میراث فرهنگی ایران

نیاز برای محافظت از میراث تاریخی و فرهنگی روز به روز اهمیت می یابد. همزمان مهم است تا بهطور فعال محیط را توسعه دهیم تا فعالیتهای روزمره را در حالت کلی تقویت کنیم. این مقاله با روش تجدید حیات با هدف محافظت و بازسازی نشانه های تاریخی روبرو میشود، که به عملکرد جدید برای بسط منطقه و تنظیم ساختمانهای تاریخی با نیازهای مدرن ارجاع داده می شود. تجدید حیات به عنوان روش چگونگی تبدیل حفظ محیط زندگی در زمینه محافظت و ترقی مربوط به ارزش فرهنگی ساختمانهای تاریخی است. تلاش برای مقابله با فرسودگی به منظور افزایش عمر بناها و بافتها را باید جزئی از روند مرمت و احیا دانست. در این تلاش، هدف، نفع ناسازگاری میان فرسودگی ناشی از خدمات ارائه شده از سوی بافت و بنا، و نیازهایی است که امروزه ما شاهد آن هستیم. اصلاح مرمت و احیای بناها و بافتهای تاریخی به عنوان امری همه جانبه گرا و جامع در شکل درست به خود، فرایندی پویا و توانمند است که هدف آن بازگرداندن فعالیت و سرزندگی به محدود میباشد و برای رسیدن به این هدف دست بعد کالبدی، اقتصادی و اجتماعی، به بهسازی و نوسازی کالبدی، بهسازی اقتصادی و رونق بخشی حضور مردم و تعاملات اجتماعی صحیح نیازمند است. مرمت معماری، شاخه ای از هنر معماری است که بر پایه شناخت و مطالبه بناها و بافتهای تاریخی به احیا کردن فضاهای تاریخی به لحاظ کالبدی، ساختاری و عملکردی می انجامد. در این تحقیق طرح احیای بنا در یک کاربری جدید با توجه به قدمت و سابقه ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

تجدید حیات ، ساختمانهای تاریخی ، میراث معماری ، محافظت فعال