گذر سیاوش از آتش در فارسی 3 دوره متوسطه دوم

شاهنامه ی فردوسی، اثری حماسی- داستانی است. قدرت فردوسی در بیان مطالب به شیوه ی داستانی در تمامی این اثر مشهود است. پیوند استوار و موثر عناصر داستان از ویژگی های برجسته ی داستانی در این اثر بی همتاست.داستان سیاوش یکی از تراژدی های شاهنامه ی فردوسی است، که این قابلیت را دارد که مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. گویی این داستان با بهره مندی از فنون عناصر داستان پردازی نوین بیان شده است. سیاوش، از چهره های مظلوم و مغموم شاهنامه است. این شخصیت اساطیری و محبوب سیاوش در ادبیات حماسی، نماد پاکی سرشت، مظلومیت، قربانی نبرد میان خیر و شر است. ایرانیان کهن،آزمونی داشته اند به نام ورگرم زمانی که نمی توانستند فرد گنهکار را از بی گناه تشخیص دهند از آن ها می خواستند که از آتش بگذرند. آن که از آتش سالم بیرون می آمد بی گناه و سربلند محسوب می شد. در داستان سیاوش برای اثبات بی گناهی و پاکدامنی سیاوش این کار را انجام دادند. بنابراین در این جستار که به روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای انجام گرفته، نگارنده برآن است به بررسی این داستان جذاب شاهنامه بپردازد. نتیجه ی این پژوهش نشان می دهد که فردوسی با توانایی و مهارت را در این داستان بکار برده است و بین رویدادها و شخصیت های داستان ارتباط برقرار نموده است.

کلیدواژه ها:

سیاوش ، سودابه ، آتش ، ورگرم ، فردوسی ، شاهنامه