سبک هجو زیدری نسوی در نفثه المصدور

هجو از جمله گونه های ادبی است که آن را برشمردن کاستی های کسی و نکوهش و دشنام او تعریف کرده اند. تنها در شعر نیست که شاهد کلمات و عبارات هجو آمیز هستیم در نثر هم شواهد فراوانی از آن وجود دارد. از جمله این نمونه ها در نفثه المصدور است که آن را شهاب الدین محمد خرندزی نسوی ، پس از تازش مغول به ایران و کشته شدن جلال الدین خوارزمشاه به نثری شاعرانه می نویسد و به شرح دردها و در به دری های خود می پردازد. بررسی هجو در نفثه المصدور می تواند در تبیین ارزش ادبی اثر و فهم ساختار آن موثر باشد و به حصول درک درست تری از آن کمک خواهد کرد، هدف از این مقاله آن است که دریابیم بارزترین انگیزه زیدری نسوی برای هجوگویی هایش چه بوده و در این میان مسائل اجتماعی، نیازهای مادی و احساس انزجار نسبت به دیگران تا چه اندازه نقش دارد به این منظور با استفاده از شیوه های تحلیلی – توصیفی بارزترین کارکردهای هجو در سطوح واژگانی، ادبی و معنایی و زمینه های آن در نفثه المصدر بررسی شده اند. علاوه بر این هجوهای زیدری در حیطه واژگانی، بدیعی و بیانی مورد بررسی قرار گرفته اند تا دریابیم که آیا نویسنده برای پررنگ تر کردن و تقویت کردن زبان هجو خود از صور خیال مدد گرفته است یا خیر.

کلیدواژه ها:

هجو ، سبک ، نفثه المصدور ، صور خیال