بازنگری موارد تاثیر گذار بر رشد کیفی شادابی در فضای شهری

کاهش شادی در فضاهای شهری باعث کاهش کیفیت زندگی در شهرها شده است. فقدان کیفیت شادی در فضاهای شهری سبب شد تا در سال 2013 چارلز مونتگمری کتابی تحت عنوان شهر شاد با هدف نظریه پردازی در خصوص شادمانی در شهر به رشته ی تحریر در آورد. نتایج حاصل از رویکرد شهر شاد به صورت کلی در بهبود شرایط شهروندان تاثیر دارد. هدف این مقاله بازشناسی معیارهای این رویکرد از خلال تطبیق آن با ابعاد فضای شهری و دست یابی به مدلی برای سنجش میزان شادی در فضاست. روش تحقیق، از نوع تحلیلی- اکتشافی است که ماحصل آن دست یابی به شاخص هایی قابل سنجش شادی در فضای شهری است. این مدل رویکردی تحلیلی برای سنجش میزان شادی در نمونه ی موردیرا فراهم می آورد. با توجه به نقش تاریخی خیابان چهارباغ عباسی، زمینه ی تاریخی این خیابان، به عنوان بستری برای بروز چنین رویدادهایی، از دلایل انتخاب این نمونه بوده است. حجم نمونه ی موردی برای ارزیابی میران شادی در این محدوده 200 نفر بوده است که در قالب پرسش نامه داده ها جمع آوری و با نرم افزارهای آماری تحلیل شده اند. نتایج حاصل از تحلیل پرسش نامه نشان می دهد که به منظور ایجاد فضای شهری شاد از دید استفاده کنندگان توامان باید ابعاد عینی و ذهنی را مورد توجه قرار داد. در این میان شاخص های عینی موثر بر افزایش شادی در خیابان مواردی چون محدودیت دسترسی وسایل نقلیه، زیبایی، سرزندگی، مطلوبیت فضای سبز و نما و منظر، پاکیزگی و در ابعاد ذهنی معیارهایی چون احساس غرور، احساس امنیت، خاطره انگیزی، وجود امنیت شبانه، احساس صمیمیت را شامل می شود.

کلیدواژه ها:

رویکرد شهر شاد ، شاخص سازی ، سطوح شادی ، ابعاد ذهنی ، ابعاد عینی