بررسی تاثیر کف سازی فضا در شناخت مکان و جهت یابی نابینایان

با مطالعه ی نظریه های جدید معماری معاصر، وقتی به بحث داغ پدیدارشناسی می رسیم. در می یابیم که یکی از برجسته ترین آنها معماری چندحسی است. معماری حواس، معماری است که بر حضور همراه همهی حواس توجه دارد. ولی، متاسفانه امروزه با گسترش معماری تصویرگرا، سایر حواس مورد بی توجهی قرار گرفته و روح مکان در فضا کم رنگ و تک محور شده است. تکیه بر حس بینایی در طراحی محدودیت هایی را در درک فضا برای بعضی از اقشار جامعه مثل نابینایان به وجود آورده است که در معماری چندحسی چنین مشکلات ی کمتر حس میشد چون فرد با قرار گرفتن در فضا با وجود نقص بینایی قادر بود با سایر حواس خود محیط اطراف را درک کند. برای بازگرداندن نابینایان الزم به ایجاد بستری مناسب در سطح شهر و سکونتگاه ها است. معماران و طراحان شهری باید درصدد ایجاد فضاهایی باشند که قابل استفاده برای تمامی قشرهای جامعه است. به نظر می رسد با برگرداندن فضای چند حسی به معماری بتوان فضایی طراحی کرد که افراد دارای معلولیت جسمی بتوانند با تقویت سایر حواس از آن استفاده کنند .و با همان اندازه که سایر افراد جامعه در آن احساس امنیت و آسایش دارند نابینان نیز از این احساس بهره مند شوند .روش تحقیق حاضر بصورت توصیفی و تحلیلی می باشد و جمع آوری اطالعات بصورت میدانی و کتابخانهای است. هدف از انجام تحقیق بررسی کف سازی فضا است، که از اصلیترین عناصر معماری به حساب می آید .نتیجه اطالعات به دست آمده اینگونه است که توجه به کفسازی فضاها و شناخت استانداردهای مصالحی که برای نابینایان در نظر گرفته شده، و ایجاد تنوع در به کار بردن مصالحی مثل بتن، چوب الاستیک و ...که هر کدام عالوه بر سختی و نرمی، صداهای متنوعی نیز تولید میکنند، باعث میشود فرد نابینا مکانی که در آن قرار گرفته، با توجه به حس لامسه و شنوایی، شناسایی و جهت یابی کند.

کلیدواژه ها:

فضاهای چند حسی ، کف سازی ، نابینایان ، جهت یابی