جایگاه معماری سبز و حفظ انرژی در بهسازی بافتهای تاریخی

پایداری و ح صول به آن از طریق معماری سبز از دغدغههای معمارن متعهد امروزی ا ست. در شرایطی که هنگام طراحی یک بنا و یا نوسازی یک بافت قدیمی عمده توجهات به مدت زمان اتمام پروژه و نمای ظاهری آن معطوف میشود، شاخصهای پایداری شرایط بهرهبرداری از بنا در طول عمر آن و تاثیر بلندمدت زیست محیطی را در نظر میگیرند. این مقاله با هدف شناخت و بررسی تحقیقات پی شین در حوزه م صرف انرژی در بافتهای تاریخی صورت گرفته و نتایج و د ستاورهای مطالعات مذکور به بحث و برر سی گذا شته شده ا ست. نتایج ن شان میدهند با توجه به شاخصهای پایداری، معماری بومی و بافتهای قدیمی موجود به این شاخصها نزدیک ه ستند و ورود تکنولوژیهای مدرن در صنعت ساخت و ساز علاوه بر فراهم نمودن شرایط آ سایش ساکنین و بهرهبرداران، م صرف انرژی را چنان افایشز داده که عملا تفاوتی بین بافتهای جدید و قدیمی از این منظر دیده نمی شود. لذا با در نظر گرفتن پارامترهای قابل تکرار معماری بومی میتوان نسبت به انجام مداخلاتی که بدون حذف عوامل موثر در شاخصها منجر به افزایش کارایی بناها شود اقدام نمود. بنابراین تلفیق تجربه معمارن گذشته با تکنولوژیهای روز، دستیابی به بناها و بافتهایی مطابق با اصول معماری سبز و پایدار را ممکن میسازد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری سبز ، بافت تاریخی ، بافت فرسوده ، انرژی