بررسی جلوه های معشوق در اشعار شمس مغربی

عشق زیباترین و در عین حال پیچیده ترین پدیده های هستی است،که از دیرباز در شرح آن قلم فرسایی ها کرده اند. یکی از انواع مهم شعر، شعر غنایی است و ادبیات عرفانی یا ادبیات صوفیه نیز قسمتی از ادبیات غنایی محسوب میشود که ارکان اصلی آن را عشق، عاشق و معشوق تشکیل می دهند، صحبت عشق خداست که شعر عرفانی را رنگ عاشقانه می دهد. از جمله شاعران عارف، شمس الدین محمد مغربی 756 -736) هجری) است که علیرغم استفاده از زبانی قوی و استوار در بیان افکار عرفانی حضور نامش در ادبیات عرفان کم رنگ است، کنار رفتن غبار فراموشی از چهره بزرگانی این چنین علاوه بر افزودن برگ زرینی بر گذشته های درخشان ادبیات، در تنویر افکار این بزرگان نقش بسزایی دارد، به ویژه که گاه پرده ی زبان رمزگونه عاشقانه بر عمق معنای عرفانی افکنده شده است. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی درصدد است تا جلوه های معشوق را در اشعار فارسی و عربی شمس مغربی در قالب توصیف زیبایی-های کلی، ویژگیهای ذاتی معشوق آسمانی و تاکید بر جنسیت معشوق مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که شمس در اشعارش به ترتیب به ویژگیهای ظاهری (%66)، ویژگیهای ذاتی معشوق آسمانی (%28)، تاکید بر جنسیت معشوق (%8)و ویژگیهای رفتاری (%3) توجه خاصی نشان داده است، همچنین توصیف (رخ) از ویژگیهای ظاهری با بسامد (126) بار تکرار بیشترین آمار را به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات عرفاتی ، معشوق ، شمس مغربی ، ویژگیهای ظاهری ، رفتاری و ذاتی معشوق آسمانی.