توسعه مدل مکان یابی دوربین های پلاک خوان در جاده های ایران جهت پوشش مسیرهای حرکتی مبدا– مقصد وسایل نقلیه باری

ماتریس تقاضای مبدا– مقصد یکی از مهم ترین ارکان مورد نیاز در برنامه ریزی حمل ونقل است که همواره متخصصان امر سعی بر آن داشته اند که با استفاده از روشهای ریاضی و آماری و نیز استفاده از تکنیکهای بهینه سازی آن را تخمین زده بهترین تقریب از آن را به دست آورند. در این مقاله یک مدل ریاضی ارایه شده است که با در نظر گرفتن امکان ردیابی وسایل نقلیه از طریق تشخیص پلاک و نیز حرکت آنها در طول شبکه راههای ایران، بهترین نقاط را برای نصب دوربینهای پلاک خوان وسایل نقلیه به نحوی تعیین نماید که  بر اساس تعقیب وسایل نقلیه بتوان ماتریس مبدا-مقصد را تخمین زد. مبنای اصلی مدلسازی صورت گرفته بر حرکت وسایل نقلیه در کوتاهترین مسیر بین مبدا و مقصد بوده است. در دو حالت مد نظر قرار دادن حد بالای تعداد دوربین مورد نیاز برای تعقیب وسایل نقلیه در مسیر و نیز شانس تشخیص وسیله نقلیه در مسیر حرکت، نتایج مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور ارزیابی کارآیی مدل توسعه داده شده، راههای هفت استان شرقی ایران به عنوان مطالعه موردی انتخاب و اطلاعات شبکه ی محدوده مطالعه، در قالب 310 گره و 356 کمان یک طرفه (712 کمان دو طرفه) با 3609 زوج مبدا و مقصدهای مورد استفاده در حمل ونقل جاده ای، در نرم افزار معروف بهینه سازی (GAMS) کدگذاری شده است. نتایج، حاکی از آن است که مدل می تواند با خطیی قابل قبول که مبنای آن تحت پوشش قرار دادن حرکت مبدا به مقصد وسایل نقلیه است، بهترین مکانهای نصب دوربینهای پلاک خوان را تعیین نماید.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، دوربین پلاک خوان ، شبکه جاده ای ، ماتریس مبدا– مقصد ، مکان یابی