اثربخشی رویکرد زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر طرحواره های ناسازگار اولیه و گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رویکرد زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر طرحواره های ناسازگار اولیه و گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق انجام شد. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر کرمانشاه در سال 1395 بود که از بین آنها 30 نفر به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 زوج) و کنترل (15 زوج) گمارده شدند. از پرسشنامه های طرحواره یانگ و گرایش به روابط خارج از ازدواج در پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد. رویکرد زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر روی گروه آزمایش به مدت 9جلسه گروهی 2 ساعته در هر هفته یک جلسه انجام شد . یافته های حاصل از تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان دهنده اثربخشی رویکرد زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر طرحواره های ناسازگار اولیه و گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق بود . با استناد به یافته های حاصل از این پژوهش پیشنهاد می شود، جهت تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق از رویکرد زوج درمانی سیستمی- سازه گرا استفاده شود.

کلیدواژه ها:

روابط فرازناشویی ، سیستمی- سازه گرا ، طرحواره ناسازگار اولیه و طلاق