بررسی خطاهای حین کار در دندان های درمان ریشه شده توسط دانشجویان دندانپزشکی مشهد در سال تحصیلی 1391-1390

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر، بررسی خطاهای تکنیکی هنگام درمان ریشه دندان توسط دانشجویان دندان پزشکی سال پنجم و ششم دانشکده دندان پزشکی مشهد بود. مواد و روش ها: 400 پرونده از درمان ریشه های انجام شده توسط دانشجویان دندان پزشکی سال پنجم و ششم در سال تحصیلی 1391-1390 به طور تصادفی انتخاب و بررسی گردیدند. برای هر دندان، 4 رادیوگرافی شامل: اولیه، اندازه گیری، Master Cone (MC) و پرکردگی کانال توسط دو نفر از اساتید بخش درمان ریشه با بزرگنمایی دو برابر و نگاتوسکوپ بررسی شد. طول و تراکم پرگردگی، همچنین وقوع خطاهای تکنیکی شامل گسترش حفره دسترسی، لج، پرفوریشن آپیکال، زیپ آپیکالی، وسیله شکسته، استریپ پرفوریشن، و کانال پیدا نشده مورد مطالعه قرار گرفتند. سپس داده ها گردآوری شده و با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون Chi-Squre، کروسکال والیس، من ویتنی، و آزمون دقیق فیشر آنالیز شدند (05/0α=). یافته ها: 7/79 درصد دندان ها دارای طول پرکردگی مناسب و 8/65 درصد واجد تراکم پرکردگی مناسب بودند. ارتباط معنی داری بین تراکم (001/0=P) پرکردگی با موقعیت دندان در قوس فکی دیده شد. به طوری که وجود حباب در دندان های مولر بیشتر از دندان های پرمولر و قدامی مشاهده گردید (5/43 درصد). بیشترین خطای مشاهده شده، لج (8/24 درصد) بود و پس از آن به ترتیب، پرفوریشن آپیکال (19 درصد)، زیپ آپیکالی (18 درصد)، گسترش بیش از حد حفره دسترسی (8/12 درصد)، وسیله شکسته (3/2 درصد)، کانال پیدا نشده (8/0 درصد) و استریپ پرفوریشن (5/0 درصد) قرار داشتند. پرفوریشن (041/0=P) و زیپ آپیکالی (019/0=P) به طور معنی داری در دانشجویان سال پنجم بیشتر از سال ششم بود وسایر خطاهای تکنیکی رابطه ای با سطح تحصیلی دانشجویان نداشتند. نتیجه گیری: خطاهای تکنیکی بیشتر در دندان های مولر رخ دادند و لج بیشترین خطای رخ داده بود. همچنین تفاوت اندکی بین دانشجویان سال پنجم و ششم از لحاظ وقوع خطاهای تکنیکی درمان ریشه وجود داشت.