نقش شاھنامه فردوسی در ھمگرایی ملت ھای ترک و فارس زبان در آسیای صغیر

از زمانیکه حکومت ھای ترک نژاد غزنویان و سلجوقیان روی کار آمدند به مدت ھزار سال ترک ھا حاکمیت سیاسی داشتند ، آنان با مردم ایران آمیختند و فرھنگ ایرانی را قبول کرده و زبان فارسی را در کار دیوان و حکومت و ھنر مورد قبول قرار دادند ، دوران اوج و شکوفایی ھنر و فرھنگ و ادبیات فارسی از فردوسی گرفته تا خیام و حافظ و سعدی و نظامی گنجوی ھمزمان با ھمین حکومت ھای ترک نژاد بود که خود مشو ق و رونق بخش زبان و ادب فارسی شدند آنان زبان فارسی را به آسیای صغیر برده و زبان دیوانی و درباری خود قرار دادند دربارھای سلاجقه روم و عثمانی به زبان فارسی احترام می گذاشتند و در مکاتبات و مرسولات زبان فارسی را بکار می بردند شاه اسماعیل به زبان فارسی نامه می نوشت و شعر می گفت ھمانطور که سلطان سلیم اول به فارسی و ترکی شعر می گفت و حتی دیوان شعر به فارسی دارد. در آسیای صغیر به تقلید از شاھنامه دیوان ھای شعر بسیاری سروده شده است که نشانگر اھمیت و رویکرد ترکان آسیای صغیر به شاھنامه فردوسی است محبوبیت و منزلت شاھنامه در نزد سلاجقه روم و عثمانیان گذشته طولانی دارد و نظیره ھایی برای شاھنامه در این سرزمین و قفقاز نوشته و تقلید شده است مانند : غزای سلیمانی، شاھنامه بهشتی ، مرآت عثمانی و حتی یکی از شعرای عثمانی به نام ادیجک لی معروف به اوزون فردوسی … می باشد.

کلیدواژه ها:

ایران ، عثمانی ، سلاجقه روم ، شاھنامه ، فردوسی