مقایسه دیدروژسترون خوراکی با 17-آلفا هیدروکسی پروژسترون کاپروات در پیشگیری از تولد زودرس در بیماران با زایمان زودرس

هدف: زایمان زودرس (Preterm Labor)، که به زایمان بین هفته ی 20 و قبل از هفته ی 37 بارداری اطلاق می گردد، از عوارض شایع حاملگی در سراسر جهان می باشد. تجویز مکمل های پروژسترونی علاوه بر کاهش میزان زایمان زودرس موجب کاهش میزان و مدت بستری نوزادان درNICU شده و مورتالیتی و موربیدیتی نئوناتال را کاهش می دهد. فرمولاسیون پروژسترون، نحوه ی تجویز آن، شروع دریافت پروژسترون و دوزاژ آن در مطالعات مختلف متفاوت می باشد و در نتیجه نتایج متفاوتی در اثر بخشی پروژسترون در کاهش زایمان زودرس گزارش شده است. تزریق عضلانی پروژسترون تهاجمی می باشد و مصرف خوراکی پروژسترون بهترین روش قابل قبول از طرف بیماران بوده است.در این مطالعه تاثیر دیدروژسترون خوراکی و 17-آلفا هیدروکسی پروژسترون کاپروات در کاهش خطر زایمان زودرس بررسی و با هم مقایسه شد. هدف اصلی بررسی تاثیر دیدروژسترون خوراکی در افزایش دوره تاخیر (latency period ) در مادران بارداری که در خطر زایمان زودرس هستند ، بوده وبا اثر پروژسترون کاپروات مقایسه انجام گرفته است و اهداف ثانوی شامل ارزیابی پیامد های نوزادی در افرادی که از این دارو ها استفاده نمودند ، و همچنین عوارض دارویی وتحمل دارو توسط مادران باردار می باشد.روش اجرا و مواد مورد استفاده: در این کارآزمایی بالینی ، خانم های باردار 28 تا 34 هفته حاملگی که با تشخیص Preterm Labor بستری شده اند و تحت درمان با سولفات منیزیوم قرار گرفته اند و تا 48 ساعت عدم عود را داشته اند برای ورود به مطالعه تحت بررسی معیارهای ورود قرار می گیرند. تعداد 150 مادر باردار با شرایط ذکر شده، به روش تصادفی سازی کامپیوتری به سه گروه 1 و 2و 3 تقسیم می گردند. در گروه 1 بیماران تا سن حاملگی 36 هفته و 6 روز و یا تا زمان زایمان در صورتی که قبل از این سن باشد، روزی سه عدد قرص دیدروژسترون 10 میلی گرمی دریافت می کنند. در گروه 2 نیز بیماران 17-آلفا هیدروکسی پروژسترون کاپروات به صورت عضلانی و هفتگی دریافت می کنند. و در گروه 3 هیچ مداخله ای انجام نمی شود و دارویی تجویز نمی گردد. بیماران طی مطالعه هر دو هفته توسط تیم تحقیق مورد ارزیابی از نظر احتمال عود PLP، عوارض دارویی و صحت مصرف منظم دارو قرار می گیرند.یافته ها: در گروه مصرف کننده پروژسترون کاپروات به صورت معناداری دوره تاخیری طولانی تر از گروه مصرف کننده دیدروژسترون (p=0.001 ) و شاهد(p<0.001 ) بود. با اینکه این متغیر در گروه مصرف کننده دیدروژسترون نسبت به گروه شاهد طولانی تر بوده اما تفاوت معنادار نبود. (p=0.061 ). میانگین وزن هنگام تولد نوزادان در گروه مصرف کننده پروژسترون کاپروات بیشتر از بقیه بوده (p<0.001 ). بستری در NICU نوزادان گروه پروژسترون کاپروات از همه کمتر بود( 22% در مقابل 40%و44%) و میانه امتیاز آپگار نیز در گروه پروژسترون کاپروات بالاتر بود . عوارض جدی مانند ترومبوآمبولی در هیچ گروهی ایجاد نشد .نتیجه گیری: اگرچه که دیدروژسترون خوراکی میتواند باعث به تاخیر انداختن زایمان در بیماران در معرض خطر زایمان زودرس شود، اما هرگز جایگزین 17-آلفا هیدروکسی پروژسترون کاپروات نمی باشد و پیامد های نوزادی نیز با مصرف -آلفا هیدروکسی پروژسترون کاپروات بهبود چشمگیری می یابد و در این مورد هم دیدروژسترون خوراکی جایگزین مناسبی نیست .

کلیدواژه ها:

زایمان زودرس ، دیدروژسترون ، 17-آلفا هیدروکسی پروژسترون کاپروات