اثربخشی روش والدگری بارکلی بر تاب آوری و حمایت اجتماعی والدین کودکان بیش فعال

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر روش والدگری بارکلی برتاب آوری و حمایت اجتماعی والدین کودکان بیش فعال شهر اصفهان بود .این پژوهش نیمه آزمایشی و طرح از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه والدین ساکن شهر اصفهان در سال 1396 بودند که کودک آنها دارای اختلال بیش فعالی- نقص توجه بودند. از جامعه مورد نظر به صورت دردسترس تعداد 60 نفر 30زوج انتخاب شدندو به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش(15 زوج) و کنترل(15 زوج) تقسیم شدند. .ابزارهای استفاده شده، پرسشنامه 25 سوالی تاب آوری کونور و دیویدسون((2003 وپرسشنامه 23 سوالی حمایت اجتماعی واکس (1986) بود. قبل از انجام مداخلات پیش آزمون برای هر دو گروه اجرا شد، سپس جلسات درمانی والدگری بارکلی((1987 طی 9 جلسه 90 دقیقه ای، هر هفته یک جلسه برای گروه آزمایش اجرا گردید .بعد ازاتمام جلسات، پس آزمون از هر دو گروه به عمل آمد .تحلیل نتایج با آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش روش والدگری بارکلی بر تاب آوری و حمایت اجتماعی والدین کودکان بیش فعال موثر است. با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، آموزش روش والدگری بارکلی برای افزایش تاب آوری و حمایت اجتماعی والدین دارای فرزند بیش فعال پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

نقص توجه /بیش فعالی ، حمایت اجتماعی ، تاب آوری ، والدگری بارکلی