بررسی تاثیر فضای آموزشی بر آموزش معماری سنتی ایران و ایجاد محیط خلاق در آموزش معماری

ایران با داشت آثار ارزشمند معماری در گذشته خود، نمایانگر توانمندی های بالای این کشور در زمینه هنر و معماری می باشد. ولی شیوه آموزش معماری در گذشته که به صورت استاد و شاگرد بوده، و نیز تاثیر گرفتن نظام آموزشی ایران از غرب سبب گشته که اکنون در شیوه آموزش معماری با دورافتادگی از شیوه آموزش معماری گذشته مواجه شویم. در این مقاله سعی بر آن شده که نخست با مطالعه فضاهای آموزشی معماری، و پس از آن مطالعه نحوه آموزش معماری در گذشته، بررسی فضاهای آموزشی و نحوه تاثیر گذاری آن بر آموزش؛ و سرانجام پس از آن شناخت وضع موجود در آموزش معماری، به ارائه راهکارهایی برای آموزش معماری در زمان حال پرداخته شود. در آخر نتیجه بر آن شد که در مدارس سنتی ایران، همنشینی فضای باز با فضای بسته در خلاقانه ترین و متناسبترین سطح و به واسطه ی نقش موثر و فعال درکیفیت بخشی به فضای آموزشی با فراهم نمودن جذابیت و تنوع، با انعطاف پذیری و ارتقاء کیفیت تعاملات اجتماعی، محیطی زنده و سرشار از تعاملات انسانی به ارمغان میآورد و موجب ارتقاء یادگیری میگردد اما فضای باز آموزشی کنونی در ارائه فضایی موثر و سازنده که در روند آموزش تاثیر مثبت داشته باشد، ناتوان است.

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی ، آموزش معماری ، معماری سنتی ایران ، خلاقیت