تازیانه های اعتراض درشعر مقاومت

یکی ازویژگی های قابل تامل درادبیات پایداری معاصر،وجودنوعی شعرتردیدواعتراض است که عمدتابه شکل عنصر خود اتهامی یا محاکمات درونی درآثاربرخی ازسخن سرایان به چشم می خورد.فجایع ناشی ازحوادث عاشورایی، موجدنوعی حزن و اندوه در دل های عاشقان مکتب سرخ شهادت،شده است.این تاسف و تاثر گاهی درباره محتوای فرهنگ عاشورا،یعنی بازتاب این سوال است که چه شد وگاهی نیز مربوط به پیام این حماسه، یعنی چه باید کرد می باشد.هدف نگارنده دراین پژوهش، بررسی بازخوردشاعران متعهدمعاصرازنحوهبرخوردغیرمسئولانه شیعه نماهای متظاهر، باهمان پیام نهضت عاشوراونگرش های تردیدگونه واعتراض آمیزدرشعرمقاومت است که معمولاباالقای نوعی خوداتهامی وباصدایی ازتازیانه های سرزنش وتوبیخ درشعراین دوره انعکاس یافته است. ازجمله نتایج این پژوهش می توان به این مورداشاره کردکه برخی ازشاعران مقاومت، به نهضت عاشورا وپیامدهای آن از زاویه انقلابی و حماسی اش نگریسته اند؛ این شاعران، شیعه و دنیای اسلام را از اینکه از حادثه عاشورا تنها به گریه و ماتم بسنده کنند و درس تعهد اجتماعی و تلاش و تحرک سیاسی نگیرند، بهشدت نکوهش میکنند و آنان را پیروان واقعی سالار شهیدان کربلا نمی دانند.

کلیدواژه ها:

شعر مقاومت ، شیعه ، درد ، توبیخ ، اعتراض ، خوداتهامی