توانایی انجام کار پرستاران: یک مطالعه کیفی با رویکرد ماکروارگونومی

مقدمه و هدف: پرستاری از مشاغلی است که به علت ماهیت کار فیزیکی و استرس شغلی بالا همواره در معرض ریسک بالای خستگی و اختلالات اسکلتی و عضلانی می باشد. در این شرایط توانایی انجام کار پرستاران مسئله مهمی می باشد که می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. بدین منظور مطالعه حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر توانایی انجام کار پرستاران با استفاده از رویکرد ماکرارگونومی صورت گرفت. روش کار: مطالعه توصیفی و کیفی- تحلیلی به صورت مقطعی در دو بخش انجام شد. در فاز اول از تمامی پرستاران بخش مراقبت های ویژه خواسته شد تا پرسشنامه توانایی انجام کار را تکمیل کنند. فاز دوم به صورت مصاحبه با پرستاران بر مبنای مدل مهندسی کار و ایمنی بیمار برای شناسایی عواملی موثر در توانایی انجام کار انجام شد. نتایج: 44 پرستار شاغل در بخش مراقبت های ویژه پرسشنامه توانایی انجام کار را تکمیل و در مصاحبه حضوری شرکت کردند. میانگین توانایی انجام کار پرستاران 40/01±4/05 (توانایی انجام کار خوب )بود. در تحلیل نتایج مصاحبه در چهارچوب مدل مهندسی کار و ایمنی بیمار عواملی که در توانایی کار پرستاران نقش داشتند در گروه های مربوط به محیط، ابزار و تکنولوژی، وظیفه، فرد و سازمان قرارگرفتند. نتیجه گیری: با استفاده از مدل مهندسی کار و ایمنی بیمار می توان عوامل موثر بر توانایی کار پرستاران را به صورت جامع شناسایی کرد و در جهت بهبود آن راه کارهای مناسب ارائه داد.

کلیدواژه ها:

توانایی انجام کار ، پرستاران ، ماکروارگونومی