استحقاق جنایت ناشی از ارتکاب زنا در حقوق کیفری ایران و فقه امامیه

براساس بند الف ماده 302 ق.م. ا چنانکه مجنیعلیه مرتکب جرایم حدی مستوجب سلب حیات شود، مرتکب به قصاص و پرداخت دیه محکوم نخواهد شد و اصطلاحا مجنی علیه در صورت ارتکاب این نوع حدود مستحق جنایت خواهد بود. زنا نیز از جمله حدودی است که در مواردی مستوجب سلب حیات میباشد. از جمله زنای مستوجب سلب حیات عبارت است از؛ زنا با محارم نسبی، زنای با زن پدر، زنای کافر با زن مسلمان، زنای به عنف و اکراه، زنای محصن و محصنه. در برخی موارد شبهه جدی در خصوص مستوجب سلب حیات بودن مصادیقی از زنا وجود دارد که جا داشت مقنن به صراحت در آن خصوص تعیین تکلیف مینمود و به اطلاق بند الف ماده 302 و مستحق جنایت بودن آنها که خلاف اصل محقون الدم بودن افراد است، بسنده نمیکرد. در این مقاله سعی شده است، خلاءها و مصادیق شبهه دار زنای مستوجب سلب حیات را بررسی نموده و و با روش توصیفی تحلیلی، با رجوع به منابع معتبر فقه امامیه به تعیین دقیق مصادیق زنای مستوجب سلب حیات بپردازیم.

کلیدواژه ها:

استحقاق جنایت ، مهدورالدم ، سلب حیات ، زنا ، حدود