بررسی روش های تربیتی و سبک زندگی در اسلام با رویکرد فلسفه اسلامی

انسان نیازهایی دارد و این نیازها را به گونه ای برآورده می کند و در این میان به آسایش و آرامش نسبی دست می یابد . البته در نگاه دینی، که مبتنی بر شناختی آسمانی و بی خطا از انسان و جهان است، دنیا گذرگاهی آزمودنی و رنج آلود است و همین نگاه است که به ما می آموزد نیازها در حد کمال برآورده نخواهد شد و آسایش و آرامش مطلق نخواهد بود پس مسابقه برای سود بیشتر و رفاه از همان آغاز محکوم به شکست است. نیازهای واقعی انسان برای کارکرد دیگری در نهاد بشری تعبیه شده و برآوردن این نیازها هم روش های خود را دارد. قوای متعددی که در خلقت انسان وجود دارد، هرکدام نقاط فضیلت دارند و هرچه از حد اعتدال خارج می شود و در آن افراط و تقریط صورت می گیرد، به رذیلت اخلاقی تبدیل می شود. یعنی هرکدام از قوای انسانی یک فضیلت و دو رذیلت دارند و نیاز است با میانه روی در کارها همواره در وضعیت فضیلت باقی بمانند. مطمئنا میانه روی در این موضوع بسیار با اهمیت بوده و بایستی آن در نظر داشت که اگر به سمت افراط و تفریط برود به ذلت و خاری بیشتر نزدیک می شود تا یک فضیلت اخلاقی. پس از تعریف اصل و بیان ضرورت در مباحث تعلیم و تربیت، به ویژگیهای حاکم بر اصول تربیتی میپردازد، و سپس اصولی از قبیل: خدا محوری، تعبدمداری، متربیمحوری، زندگی محوری و ... را مورد بررسی قرار میدهد و در پایان به نتایج حاصل ازروش های تربیتی و اصول سبک زندگی اسلامی و میپردازد. مقاله حاضر به روش تحلیلی – توصیفی و از نوع کتابخانه ای می باشد .

کلیدواژه ها:

اصول تربیتی ، سبک زندگی ، اخلاق ، ذات انسانی ، فلسفه و دین