ارتقای کیفیت زندگی در محلات سیزده گانه شهرداری منطقه 19 با رویکرد احیای شبانه محلات کم برخوردار

یکی از جاذبه های شهری و میراث ماندگار فرهنگ و هویت جوامع امروز، فضاهای عمومی شهرها هستند. این فضاها، مفهومی متعالی تر از یک فضای ساده و معمولی دارند، به گونه ای که علاوه بر پوشش خصیصه های کلی یک فضا، معیارهای زیبایی شناختی و ارزشهای پیچیده اقتصادی و اجتماعی را نیز در برمی گیرند. عملکرد اصلی این فضاها، فراهمسازی و بسترسازی برای پذیرش کلیه اقشار جامعه در کلیه ساعات شبانه روز است. از این رو، کیفیت فضاهای عمومی و عناصر شهری مستقر در فضا میتواند زمینه ساز میزان کیفیت زندگی و امنیت اجتماعی باشد. از آنجا که منطقه 12 شهرداری تهران ظرفیتها و پتانسیل های توسعه گردشگری در شبانه روز را دارد، مقاله حاضر با هدف احیای زندگی شبانه در منطقه 12 شهرداری تهران از طریق توسعه گردشگری تدوین شده و از روش توصیفی و مصاحبه باز برای گردآوری اطلاعات استفاده نموده است. جامعه آماری این پژوهش متخصصان حوزه علوم اجتماعی، مدیریت و برنامه ریزی شهری را در برمیگیرد. فرضیه اصلی که وجود دارد این است که به نظر میرسد ارتباط متقابلی بین میزان توسعه گردشگری و زندگی شبانه در منطقه 12 وجود دارد. پس از بررسی مبانی نظری در خصوص احیای زندگی شبانه در منطقه 12، با 11 نفر از متخصصان و کارشناسان حوزه برنامهریزی و مدیریت شهری، بافت تاریخی، معماری و گردشگری مصاحبه به عمل آمد. پس از بررسی نظرات جامعه آماری برای توسعه گردشگری و احیای زندگی شبانه، احصاء ظرفیت ها، نقش سازمانها و تعامل تمامی دستگاه های دخیل و ذی نفع، موانع شکل گیری حیات شبانه، عوامل موثر بر آن در منطقه 12 همچنین احصاء زیرساخت های متعدد، نیازسنجی از شهروندان، ضروری تلقی می شود. در این پژوهش محله هایی(پامنار، هرندی و ...)که برای زندگی شبانه تهدید محسوب می شوند و نیز محله هایی(محور سی تیر، گذر باب همایون و ...) که به عنوان بستر مناسب برای زندگی شبانه محسوب می شود مطرح شدند.در نهایت نتایج نشان می دهد که منطقه 12 بستر و ظرفیت گسترده ای برای شکل گیری زندگی شبانه را دارد، اما به صورت بهینه از آن استفاده نمیشود و برای استفاده بهینه از این فضاهای شهری ضرورت انجام پژوهش های متعدد و ارائه راهکارهای مناسب و کاربردی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

حیات شبانه ، امنیت اجتماعی ، کیفیت زندگی ، فضای شهری