جنبه های حقوقی کاربرد ارز مجازی در ایران

ارزهای مجازی گونه ای از بازنمایی ارزش به صورت دیجیتالی است که نه توسط یک بانک مرکزی صادر شده است و نه یک نهاد عمومی و نه لزوما به یک ارز بی پشتوانه متصل است. ارز مجازی توسط اشخاص حقیقی و حقوقی به عنوان ابزار پرداخت پذیرفته می شوند و می توانند به صورت الکترونیکی منتقل، ذخیره یا مبادله شوند. اطلاعات استفاده از پول های مجازی مانند بیت کوین می تواند کشف جرایمی مانند دزدی هویت را بسیار سخت تر نماید، چون تراکنش ها توسط سرور منتشر کننده قابل ردیابی نیستند. پول های مجازی برخلاف سایر وجوه رایج توسط یک نهاد مشخص ایجاد و نظارت نمی شوند به عبارت دیگر؛ بدون وجود مقام پولی عمل میکنند و بسط آنها توسط الگوریتم های هوشمندانه کنترل می شود. فقدانتمرکز پول های مجازی و وابستگی آنها به شبکه غیرمتمرکز امکان نظارت و کنترل روی آنها را بسیار دشوار می کند و قابلیت اطمینان اینگونه پول ها را برای کسانی که می خواهند از آن استفاده کنند به شدت کاهش می دهد. تاکنون قانون یا چهارچوب شفافی از جانب نهادها یا سازمان های داخلی و بین المللی برای مواجهه با پول مجازی تدوین نشده است و کشورهای مختلف سیاست های متفاوتی را برحسب شرایط خود اتخاذ نموده اند. بنابراین با توجه به ویژگی ها و خصوصیاتی که برای یک پول به عنوان ارزش مبادله ای بیان می شود، در حال حاضر نمی توان ارز مجازی را به عنوان یک پول شناخت و اطلاق لفظ ارز دیجیتالی ( مجازی) به آن، نوعی تسامح در تعبیر است. پول مجازی مانند بیت کوین در ایران فعلا قانونی نیست اما استفاده از آن در کشور جرم هم نیست. با این وجود در این چارچوب به نظر می رسد که گام های مشخص قواعد و مقررات برای فعالیت پول مجازی یا بیت کوین در کشور در نظر گرفته شوند.

کلیدواژه ها:

ارز مجازی ، بیت کوین ، پول دیجیتال ، حقوق.