بررسی چگونگی هم سویی انسان و محیط زیست در شاهنامه فردوسی

اسطوره طبیعت،نماد دوران پیش ازدانش و صنعت و نشان مشخص روزگاران باستان است. طبیعت همواره درپیدایش تحولات مذهبی و مردمان باستان و به ویژه آریایی های ساکن ایران و هند،نقشی بی بدیل داشته است. اهمیت چهار عنصر آب، آتش، باد وخاک بارز ترین مظاهر طبیعت ازآن نقطه بوده که بنابر کهن ترین عقاید و باورهای پیشین،این عناصر نماینده پاکی و سرچشمه زندگی در هستی بوده اند.تعمق درشاهنامه موید تاثیر پذیری فردوسی و غور و تفحص وی درمتون کهن ایران باستان و ملل دیگری چون هند،چین و یونان که وجوه اشتراک اساطیری بسیاری با ما دارند.عناطر طبیعت در شاهنامه بنیانی،اساطیری و هویتی منحصر به فرد دارند و صاحب روح هستند که در جای جای داستان یاری گر قهرمان حماسه اند. بنا بر اساطیر ایرانی،افرینش به چهار دوره آفرینش مینو،آفرینش گیتی،مبارزه ی اهورا و اهریمن وبازسازی جهان بخش می گردد. حال انکه اهورا به هر چیز مثبت اهورایی و اهریمن به هر چیز منفی و مخرب و اهریمنی اتلاق می گردد که می توان در پس الحاق این مهم با عناصر چهار گانه طبیعت به بررسی نگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی در وصف محیط زیست،گیتی و طبیعت بپردازیم.

کلیدواژه ها:

آب ، آتش ، خاک ، درخت ، شاهنامه