ارزیابی نشست سطح زمین آبرفتی بر روی تونل های دوقلو خط 1 متر تبریز در حد فاصل ایستگاه های 6 تا 8

با گسترش شهرها و افزایش میزان ترافیک درون شهری و نیز با افزایش آلودگی های زیست محیطی، به حمل و نقل زیرزمینی (مترو) توجه بیشتری شده است. مترو از پاک ترین سیستم های حمل و نقل شهری است. قطار شهری تبریز در امتداد 4 خط اصلی در حال احداث است که بیشتر بخش های آن تونلی است. خط 1 قطار شهری تبریز به طول حدود 17 کیلومتر از منطقه ائل گلی در جنوب شرق تبریز شروع شده و به منطقه لاله ختم می شود. محدوده مورد مطالعه حد فاصل ایستگاه های 6 تا 8 خط 1 مترو تبریز است. در حد فاصل ایستگاه های 6 و 7 تونل سازی به روش دستی و در حد فاصل بین ایستگاه های 7 و 8 با ماشین حفار، انجام شده است. رسوبات این بخش از خط 1 از شن و ماسه قلوه سنگ دار و قطعه سنگ دار تشکیل شده است. بطور کلی حفر تونل موجب تغییر در وضعیت تنش های منطقه (به علت حذف خاک) شده و موجب بروز پدیده نشست سطحی می گردد. در این مقاله برای بررسی نشست در قسمت دستی و در قسمت ماشینی از رابطه بیشینه نشست تجربی اریلی و نیو (1982) استفاده شده است. برآوردها نشان می دهد که مقدار نشست در قسمت تونل های دستی 37 و در قسمت تونل های ماشینی 32 میلی متر می باشد.

کلیدواژه ها:

متروی تبریز ، تونل سازی ، نشست سطح زمین ، رابطه تجربی ارزیابی نشست