بهینه سازی کالوس زایی و تاثیر الیسیتور های زیستی و غیر زیستی بر میزان ترکیبات فنلی و فلاونوئیدی سیاه دانه در شرایط آزمایشگاهی

هدف: هدف از تحقیق، بهینه سازی کالوس­زایی و بررسی اثر الیسیتورهای عصاره مخمر و نانو نقره بر میزان ترکیبات فنلی و فلاونوئیدی گیاه دارویی سیاه دانه تحت شرایط کشت بافت است. مواد و روش­ها: آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتورهای کالوس­زایی: ریزنمونه (ریشه، هیپوکوتیلدون، برگ و کوتیلدون) و تنظیم کننده رشد 2,4-D (1، 2، 4 و 8 میلی گرم در لیتر) به‫همراه BAP (25/0، 5/0 و 1 میلی گرم در لیتر)) در محیط کشت پایه MS و همچنین در بررسی اعمال الیسیتور؛ عصاره مخمر (100، 250 و 500 میلی گرم در لیتر) و نانو نقره (30، 60 و 90 میلی گرم در لیتر) در دو بازه زمان 3 و 7 روزه بودند. نتایج: نتایج نشان داد ریزنمونه هیپوکوتیلدون و اثر متقابل BAP (mg/l25/0) و 2,4-D (mg/l4) موثرترین بر درصد کالوس­زایی بودند. باززایی مستقیم حاصل از اثر متقابل BAP (mg/l5/0)، 2,4-D (mg/l1) و ریزنمونه ریشه بود. موثرترین تیمار بر میزان فنل کل، اثر تکی تیمار عصاره مخمر (ppm 250) در بازه زمان 7 روزه بود. HPLC برای کوئرستین (یکی از اجزای فلاونوئید) نشان داد که موثرترین تیمار اثر متقابل نانو ذرات نقره (30 میلی گرم) و عصاره مخمر (250 میلی گرم) در بازه زمانی 3 روزه بوده است. نتیجه­گیری: بیشترین میزان کالوس­زایی از ریزنمونه هیپوکوتیلدون و بهترین باززایی مستقیم از ریزنمونه ریشه و جهت افزایش فنل کل بایستی صرفا از عصاره مخمر آن هم در بازه زمانی 7 روزه و افزایش میزان فلاونوئید از اثر متقابل نانو ذرات نقره (30 میلی گرم) و عصاره مخمر (250 میلی گرم) در بازه زمانی 3 روزه استفاده کرد.  

کلیدواژه ها:

سیاه دانه ، عصاره مخمر ، کشت بافت ، متابولیت های ثانویه ، نانو نقره