بررسی هرمنوتیک به مثابه بستری برای پژوهش های تربیتی

در تاریخ فلسفه علم، در قرن بیستم، از چهار تحول مهم می­توان سخن گفت که هریک دربرگیرنده گفتمان خاصی در عرصه فلسفه علم هستند.گفتمان نخست، پوزیتیویسم و استقراگرایی؛ گفتمان دوم، ابطال گرایی کارل پوپر و قواعد ریاضی گونه لاکاتوش؛ گفتمان سوم، ساختارگرایی و نسبیت گرایی تامس کوهن و گفتمان چهارم، هرمنوتیک. هدف از مقاله حاضر بررسی تاریخچه و ریشه هرمنوتیک و استخراج آن در حوزه تعلیم و تربیت است. در واقع هدف از این پژوهش، بررسی هرمنوتیک به عنوانی گفتمانی است که تعلیم و تربیت را تحت تاثیر قرار داده است، با توجه به اینکه مباحث و مبانی هرمنوتیک در اشکال مختلف آن به مسئله محوری فهم و تاویل  صورت تفکر آدمینظر دارد، یکی از ایده­های مهم در فرآیند تعلیم و تربیت می­باشد و دلالت­های آن در زمینه برنامه درسی، ارزشیابی و روش­شناسی فراوان است. برای تحقق این مهم و رسیدن به هدف این پژوهش از روش تحلیلی-استنباطی استفاده شده است. نتایج یافته­ها حاکی از آن است که هرمنوتیک متربی به­عنوان متن اصلی در تعلیم و تربیت قرار می­گیرد و در حوزه ارزشیابی معیارهایی را به­دست می­دهد که متربی به صورت چند بعدی و در بطن فعالیت­ها مورد ارزیابی قرار می­گیرد، در حوزه روش­شناسی هرمنوتیک روشی مناسب  و با سازوکارهای مختص به خود در پژوهش­های تربیتی می باشد.

کلیدواژه ها:

کلید واژه: هرمنوتیک ، روش ، تعلیم و تربیت