میزان استفاده اعضای هیئت علمی از رویکرد یادگیری مشارکتی در کلاس های درس: مورد مطالعه دوره کارشناسی دانشکده فیزیک دانشگاه تهران

یادگیری مشارکتی یک مدل آموزشی پویا است که می تواند محتوای متنوع را به طیف وسیعی از دانش آموزان آموزش دهد. دانش آموزان برای تکمیل وظایف با یکدیگر در گروه های کوچک و ساختار ناهمگن کار می کنند (دایسون و همکاران، 2018 ). پژوهش حاضر به منظور برسی میزان استفاده اعضای هیئت علمی دانشکده فیزیک دانشگاه تهران از یادگیری مشارکتی انجام شد. جامعه پژوهش حاضر را کلیه دانشجویان داشکده فیزیک دانشگاه تهران که در نیم سال اول سال تحصیلی 97-98 به تحصیل بوده اند به تعداد 412 نفر تشکیل داده اند. نمونه با استفاده از فرمول کوکران 198 نفر، خانم 128 نفر و مرد 70 نفر به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار پرسشنامه (کرامتی، 1395 ) بود که بر طبق پنج مولفه یادگیری مشارکتی: ارتباط رو در رو، وابستگی درونی مثبت، پاسخگویی فردی، مهارت های بین فردی، پردازش گروهی می باشد که با پایایی 0.73 روش آلفای کرونباخ محاسبه شده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss 23 انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که میانگین میزان استفاده اساتید از یادگیری مشارکتی به صورت کلی در دانشکده 2.233 و در حد زیر متوسط بوده و از نظر مولفه ها، مولفه پاسخگویی فردی با 2.583 بیشترین میانگین و مولفه پردزش گروهی با 1.956 کمترین میانگین را داشته اند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، اعضای هیئت علمی ، دانشگاه تهران