شاه اسماعیل صفوی و شاهنامه صفوی
محل انتشار: دوفصلنامه مطالعات ایرانی، دوره: 15، شماره: 30
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 2,619
فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JISUK-15-30_006
تاریخ نمایه سازی: 26 خرداد 1398
چکیده مقاله:
شاه اسماعیل حکومتی در ایران تاسیس کرد که شالوده اصلی آن را دیانت وملیت تشکیل می داد. وی جهت ایجاد وحدت ملی در ایران، مذهب تشیع را رسمیت بخشید. اوقصد داشت پیوند های ملی را در ایران مستحکم تر کند. حضور ازبکان در نواحی شرقی و عثمانی درغرب، این ضرورت را ایجاب می کردکه حس میهندوستی و وطنپرستی در ایرانیان بیش از پیش تقویت گردد. شاه اسماعیل عقیده داشت تقویت روحیه جنگاوری وسلحشوری در رویارویی با دشمن تنها با انگیزه های مذهبی تحقق پیدا نمیکند. آثار فراوانی که در دوره صفویه، بهویژه شاه اسماعیل اول به تاثیر از شاهنامه فردوسی پدید آمده، موید این است که فردوسی موردتوجه شاهان و درباریان و مهم ترین منبع الهام شاعران و هنرمندان این دوره بوده است. به گواهی تاریخ، شاه اسماعیل حامی اصلی آثاری است که با محوریت شاهنامه فردوسی شکل گرفته است. نگارندگان در این پژوهش در پی پاسخ به چرایی این توجه هستند. ازآنجاکه شاه اسماعیل شیعه مذهب است و بنا بر پیشینه اعتقادی خود به فردوسی به عنوان شاعری شیعه علاقه فراوانی داشتهاست، پیش فرض این تحقیق این است که شاهان صفوی به طور عام و شاه اسماعیل به صورت خاص به دلیل شیعی بودن به فردوسی توجه داشته اند. بررسیها نشان می دهد غیر ازانگیزه های مذهبی، مصالح سیاسی وتمرکزگرایی عامل مهم توجه شاه اسماعیل به وحدت ملی و احیای هویت ملی ایران و به تبع آن شاهنامه بوده است.
نویسندگان
زهرا سیدیزدی
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ولی عصر رفسنجان
جعفر باجلان
دانش آموخته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی