رفتارسازی زبان؛ رویکردی قرآنی

نقش کنش های زبانی همچون گفتن و شنیدن به عنوان یکی از ساحت های کنشگری انسان، در سایر عملکردها و جهت گیری های عملی، از مسائل جدیدی است که قابل طرح و گسترش در اخلاق و علوم تربیتی است. این مساله که به نوعی در معنا شناسی کاربردی نیز مطرح است، تاکنون با رویکردی قرآنی بررسی نشده است. نتایج تحقیقی موضوعی با تحلیلی معناشناختی و درون متنی در قرآن کریم، رفتارسازی زبان را مورد تایید قرار می دهد. تلازم و تناسب عملکردها و گفته ها ، تقابل عملکردهای متناظر با گفتارهای متقابل ، سبقت خوانش بر کنش ، نهی از یک قول برای جلوگیری از یک عملکرد ، تعلیل عملکردها با گفتارها ، تغییر رفتار به خاطر تغییر خوانش ، تربیت زبانی برای تربیت عملی و بالاخره تثبیت گفتاری برای ثبات بخشی به عمل از جمله عناوین مویدهای قرآنی بر رفتارسازی زبان است.  

کلیدواژه ها:

رفتارسازی ، کنش زبانی ، تربیت زبانی ، تثبیت گفتاری ، قرآن کریم