قلمرو قاعده تصدیق امین در فقه و حقوق

امانت به معنی اخص عقدی است که مالک با امین برای حفظ و نگهداری مال خودمنعقد میکند و ودیعه امانت به معنی اخص است. امانت نیزبه معنی اعم برتمام مواردی که مالک بارضایت خودمالش را برای اغراض مختلف دراختیارغیرقرارمی دهد اطلاق میشودماننداجاره،مضاربه،رهن،عاریه وغیره که امانت به معنی عام هستند.منظورازاین دسته ازعقود،عقودی هستندکه امانت درآنهاجنبه فرعی وتبعی داشته وماهیت واقتضای عقدچیزی غیرازاذن و امانت است ولی قانونگذاربنا به مصالحی یدمتصرف را دراین دسته ازعقود،امانی دانسته است. دررابطه باعقودامانی درفقه اسلامی قاعده ای با عنوان قاعده تصدیق امین موجود می باشدکه به این معناست که صاحب مال قول امین را نسبت به آنچه در نزد او به امانت گذاشته است تصدیق نماید.هرگاه امین به صاحب مال خبردهدمالی که درنزداو به امانت گذاشته است تلف شده یا عیبی دراو به وجودآمده بدون اینکه افراط یاتفریط کرده باشدوظیفه صاحب مال است که شخص امین راتصدیق نماید. این مقاله تلاشی در جهت شناخت قاعده تصدیق امین ، قلمرو قاعده مذکور و شناخت عقودی که قاعده مذکور در آن جاریست با مروری بر مفاد و مفاهیم قاعده و شناخت انحاء ماذون گشتن متصرف ید امانی است . لازم به توضیح است که دررابطه با قاعده فوق مدارکی ازجمله سیره قطعی،تسالم وروایات وجود دارد که مستندقاعده قرارگرفته اند.

کلیدواژه ها:

تعدی ، تفریط ، امانت ، ضمان امین ، استیمان ، قاعده تصدیق امین