تبیین الگویی جهت طراحی مسکن منطقه گرا

مسکن اصلی ترین فاکتور در شکل گیری کالبد یک شهر یا یک سکونتگاه انسانی است و در طول تاریخ از ابتدایی ترین و عام ترینموضوعات معماری محسوب می شود که بر اساس شرایط خاص زمانی و مکانی شکل می گیرد تا بتواند جوابگوی نیازهای مختلفیبرای آسایش روحی و جسمی انسان باشد. امروزه با توجه به دلایلی مانند پیشرفت تکنولوژی، افزایش جمعیت، توسعه شهرنشینیو مسائل اقتصادی مسکن دچار دگرگونی هایی شده است که عمدتا منجر به افت کیفیت های معنایی، بی هویتی و نیز بی توجهی آن به بستر خود گردیده است. در این مقاله باهدف احیای کیفیت های مسکن سعی در ارائه مدلی برای مسکن مبتنی بر منطقه داریم تا بتوانیم هویت ازدسترفته مسکن را با توجه به عوامل هویتبخش منطقه احیا کنیم و به این پرسش پاسخ بگوییم که چگونه می توان در طراحی مسکن واجد شخصیت، از خصوصیات منطقه و بستر آن بهره گرفت روش تحقیق ازنظر روش، تحلیلی- توصیفی است، به این نحو که اطلاعات مربوط به منطقه و بستر به عنوان مبنایی جهت تحلیل و استخراج ویژگی های موثر در یافتن راهکارهایقابل استفاده در طراحی مسکن موردمطالعه قرارگرفته است و ازنظر هدف، کاربردی است که نتایج پژوهش به عنوان مبنایی نظریجهت طراحی مسکنی واجد هویت و شخصیت پیشنهاد می شود. این مقاله در دو بخش کلی به مفاهیم مربوط به مسکن و منطقهمی پردازد و با توجه به لزوم هویت بخشی به مسکن، به استخراج آن دسته از عواملی از منطقه که برای مسکن هویت بخش هستند، پرداخته و با توجه عوامل سه گانه طبیعت، کالبد و فرهنگ و توجه به تعامل آنها به ارائه مدلی برای طراحی مسکن می پردازد.

کلیدواژه ها:

سکونت ، مسکن ، هویت ، فرهنگ ، منطقه