ارزیابی کاربری اراضی در شهرهای کوچک و میانی با تاکید بر معیارهای کیفی (نمونه موردی: شهر زرقان)

برنامه ریزی کاربری اراضی شاکله اصلی برنامه ریزی سکونتگاه های بشری محسوب می شود و اهمیت آن زمانی دوچندان می شود که محور اصلی تو سعه شهرهای کوچک و متو سط برای ایفای نقش هرچه بهتر در مواجه با شهرهای بزرگ قرار می گیرد. هدف این نوشتارارزیابی کاربری اراضی در شهرهای کوچک و میانی باتاکید برمعیارهای کیفی درشهرزرقان می باشد. روش بکارگیری تحلیل-توصیفی باهدف کاربردی است. ابزارگردآوری اسناد اسنادی-کتابخانه ای ومیدانی بوده و روش تحلیل نیز ماتریس های چهارگانه می باشد. درماتریس سازگاری: میزان سازگاری کاربری های جهانگردی، صنعتی و حمل و نقل وانبار به ننوان پایین ترین حد (نسبتا ناسازگا) و فضی سبز به عنوان بالاترین حد (کاملا سازگار) انتخاب گردیده اند. درماتریس مطلوبیت: مکان گزینی واستقرار کاربری های آموز شی و فرهنگی – مذهبی در بالاترین حد (کاملا مطلوب ) و صنعتی – کارگاهی به ننوان پایین ترین حد (کاملا نامطلوب) انتخاب گردیده اند. در ماتریس ظربیت: کاربری های مسکونی، فضای سبز، صنعتی – کارگاهی، نظامی و اتظامی و معابردر بالاترین حد (کاملا مناسب) وکاربری های بهداشتی – درمانی وتاسیسات وتجهیزات درپایین ترین حد (نسبتا نامناسب) قرار دارند. در ماتریس وابستگی: کاربری های آموزشی، بهداشتی و جهانگردی بالاترین حد (کاملا وابسته) و صنعتی – کارگاهی پایین ترین حد (کاملا غیر وابسته ) را به خود اختصاص داده اند.نتیجه تحلیل کاربری ها در شهر زرقان نشان می دهد که گسترش کالبدی شهر در دهه های اخیر و افزایش جمعیت آن باعنث ایجاد عدم تعادل در پراکنش کاربری ها گردیده اما ب سیار نامحسوس در حال ازدیاد است اگرچه در حال حا ر به وخامت اوضاع منجر نگردیده اما روندی صعودی به خود گرفته است.

کلیدواژه ها:

ارزیابی کاربری اراضی ، شهرهای کوچک و میانی ، معیارهای کیفی ، شهر زرقان