رویکرد تلفیقی در معماری دیپلماتیک بررسی ایده ها و مبنای طراحی سفارتخانه های ایران

معماری سنتی در هر کشور، به عنوان مبنایی برای شناخت فرهنگ و تمدن آن شناخته می شود. از این رو اغلب کشورها با ارائه معماری کشور خود درمکان ها و زمان های مختلف، در شناساندن تمدن خود به کشورهای دیگر اهتمام می ورزند. عمدتا این گونه معرفی معماری در نمایشگاه های بین المللی مانند اکسپو اتفاق می افتد که به صورت موقتی برگزار می شوند، اما سفارتخانه های یک کشور می توانند ویترینی دائمی برای معرفی معماری آن در کشور مقصد باشند.تعیین رویکرد و نوع معرفی معماری یک کشور به گونه ای که گویای هویت آن تمدن باشد و در عین حال با بستر محیطی و فرهنگی کشور مقصد نیز همخوانی داشته باشد تا از سوی مردم محلی پذیرفته شود، همواره به عنوان یک چالش در طراحی بنای سفارتخانه ها مطرح بوده است.این تحقیق با استفاده از روش های تحقیق تاریخی و توصیفی به مقایسه سفارتخانه های ایران در شش کشور مطرح پرداخته و اطلاعات مربوط به آنها را با استفاده از شیوه کتابخانه ای و اسنادی جمع آوری کرده و در یک تحلیل کیفی به طبقه بندی واستخراج رویکردهای طراحی آنها پرداخته است.یافته های تحقیق نشان می دهد که در طراحی سفارتخانه های ایران در کشورهای مختلف، سه رویکرد؛ معرفی معماری ایرانی، استفاده از تکنولوژی و همخوانی با بستر و همچنین رویکرد تلفیقی استفاده شده است که به نظر می رسد رویکرد تلفیقی به جهت نزدیکی بیشتر با روحیه تعاملی دیپلماسی ، می تواند نقش موثرتری در روشن شدن ماهیت سفارتخانه ها به عنوان نمایندگی ایران در همه ابعاد از جمله معماری ایفا کرده تا از سوی کشور مقصد نیز به راحتی پذیرفته شوند.

کلیدواژه ها:

معماری برون مرزی ، میراث معماری ، باغ ایرانی ، نمایندگی ، همخوانی با بستر