بررسی مولفه های بالقوه تاثیرگذار در ایجاد حس تعلق پذیری کودک به فضا در فضاهای آموزشی

محیط های آموزشی و پرورشی کودکان بعد از محیط خانه و خانواده، بیشترین سطح ارتباط را با کودکان به تعامل می گذارند و حس تعلق به فضا، شرایطی برای شوق بازگشت به مراکز آموزشی و ماندن در آن را فراهم آورده و از جمله عوامل اساسی در پیوند کودکان با محیط های آموزشی می باشد.از آن جایی که در چند دهه اخیر بعد از خانه دومین مکانی که آدمی با آن رو به رو میشود، محیط های آموزشی، کودکستان ها و مهدکودک ها می باشند، عدم توجه به کیفیات مکانی در محیط های مخصوص کودکان باعث شکلگیری تفکر عدم امنیت محیطی و ثبات در این مکان ها می شود، به نحوی که کودک دائما در حال گریز از این مکان ها می باشد. هدف از این پژوهش تاکید بر شوق انگیز بودن محیط و سامان یافتگی فضا و ایجاد شرایط لازم برای پیوند عاطفی میان کودک و فضاهای آموزشی، گسترش روابط اجتماعی آنان و ایجاد محیطی بانشاط، فعال و پویا و نهایتا طراحی مناسب فضاهایی که بتواند به نوعی حس پنجگانه کودک را تحریک کرده و او را به چالش و تفکر وادار نماید و باعث امنیت روانی و احساس دلپذیری در محیط را فراهم نماید. لذا روش پژوهش از نظر نتایج پژوهش از نوع بنیادی و کاربردی است. از نظر فرآیند اجرای پژوهش کیفی و از نوع پدیده شناسی است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که کودکان دوست دارند در محیطی قرار گیرند که همواره مورد علاقه آنها باشد، همچنین به محیط هایی علاقه مندند که احساس آزادی کرده و آرامش خاطر داشته باشند.توجه به نقطه نظرات کودکان با در نظر گرفتن ضوابط و استانداردهای کمی و کیفی مربوط به فضاهای مختص کودکان، باعث می شود که کودکان قبل از یادگیری، به محیط علاقه مند شوند و از حضور در چنین فضایی احساس رضایت کنند. فرآیند تمامی موارد ذکر شده، تاکید بر اهمیت فضاهای معماری داشته و میزان تاثیرگذاری محیط بر رشد فکری کودکان و حس تعلق پذیری کودکان به فضا را به وضوح آشکار می کند.

کلیدواژه ها:

خانه فرهنگ ، کودک ، روانشناسی فضا ، حس تعلق پذیری