اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر رویکرد واقعیت درمانی بر خودکارآمدی دانش آموزان دارای مشکل یادگیری خاص

هدف اصلی پژوهش حاضر مطالعه اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر رویکرد واقعیت درمانی بر خودکارآمدی دانش آموزان دارای مشکل یادگیری خاص بود. پژوهش حاضر از نظرروش آزمایشی و طرح آن پیشآزمون – پسآزمون با گره کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه مادران دانش آموزان دارای مشکل یادگیری خاص دوره متوسطه (اول) شهر رشت بودند. نمونه پژوهش 24 نفر از دانش آموزان با نمره خودکارآمدی تحصیلی پایین بودند که به شیوه تصادفی ساده (قرعه کشی) انتخاب شدند. مادران این 24 نفر به دو گره 12 نفری (آزمایش و کنترل) تقسیم شدند که گروه آزمایش به مدت نه جلسه 90 دقیقهای تحت آموزش با رویکرد واقعیت درمانی قرار گرفت. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه استانداردخودکارآمدی استفاده شد. داده های حاصله با استفاده از تحلیل کوواریانس مورداستفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش با رویکرد واقعیت درمانی در بهبود خودکارآمدی دانش آموزان دارای مشکل یادگیری خاص موثر بود. درنتیجه این رویکرد میتواند به عنوان روشی در مدارس جهت بهبود وضعیت تحصیلی دانش آموزان دارای مشکل یادگیری خاص بکار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

مشکل یادگیری خاص ، خودکارآمدی تحصیلی ، واقعیت درمانی