ملاحظات اساسی در تشخیص ناتوانی های ویژه یادگیری بر اساس DSM-5

حاصل DSMهزاران سال تحقیق درباره مغز، رفتار انسان و ژنتیک است. مقاله حاضر به بررسی اختلال ناتوانی یادگیری خاص بهعنوان زیرمجموعهای از ناتوانیهای عصبی – رشدی است. هزاران محقق در بیش از 160 گروه عملیاتی و تحقیقاتی به مدت بیش از 12 سال به تحقیق، اندازهگیری و اجرای میدانی معیارهای تشخیصی برای اختلالات روانی پرداختهاند. در دسامبر 2012 هیات امنای انجمن روانپزشکی آمریکا آخرین تغییراتDSM -5 که عبارتاند از: استفاده از سیستم غیر محوری به منظور افزایش مطابقت با سیستم غیر محوری WHO، استفاده از رویکرد ابعادی (پیوستاری) توام با رویکرد طبقاتی در تشخیص اختلالات روانی که مطابق با این امر بسیاری از اختلالات روانی مجزا نبوده و عارضه هایی به هم مرتبط هستند که روی پیوستار رفتار قرار دارند و در طیفی از شدت، فراوانی، مسیر بهبودی، مدت و ویژگیهای توصیفی با هدف تشخیص با جزییات دقیق تر قرار میگیرند. استفاده از سنجش متقاطع در دو سطح خود سنجی و توسط درمانگر بالینی همراه با طبقه بندی دیگر اختلالات مشخص و نامشخص که زمانی به کار میروند که معیارهای کامل برای یک اختلال برآورده نشده است. اختلال ناتوانی یادگیری خاص نیز در این زمینه مستثنا نیست و مشمول تغییراتی گشته است.معیارهای جدید برای تشخیص این اختلال و بررسی معیارهای جدید و قدیم، حمایتها و تکذیب ها در جهت معیارهای ارائه شده نشان میدهد که استفاده از رویکرد رشدی و در طول عمر به منظور در نظر گرفتن اینکه افراد و حتی نشانه ها در طول زندگی تغییرپذیرند، در تشخیص اختلال اهمیت دارند و استفاده از ملاحظات فرهنگی و جنسی را نیز در این زمینهنمیتوان نادیده گرفت.

کلیدواژه ها:

ناتوانی های ویژه یادگیری ، تشخیص افتراقی ، DSM -5