اثربخشی روش آموزش مجازی علوم بر یادگیری کودکان دارای معلولیت جسمی و حرکتی شدید

این پژوهش با هدف اثربخشی روش آموزش مجازی خودساخته علوم پایه چهارم ابتدایی برمیزان یادگیری کودکان دارای معلولیت جسمی و حرکتی شدید انجام شد. روش پژوهش شبه تجربی با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دارای معلولیت جسمی و حرکتی شدید، با هوشبهر عادی، به تعداد 18 نفر بود. با روش نمونه گیری تصادفی 8 دانش آموز انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و گواه به تساوی جایگزین شدند. ابزار جمع-آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته پیشرفت تحصیلی درس علوم 30 سوال و آزمون مجازی مهارتهای کار با کامپیوتر بود. تحلیل داده ها با استفاده از کوواریانس انجام شد. نتایج نشان دادند در روش طراحی شده متغیر مستقل بر متغیر وابسته در مهارت جسمی و حرکتی، دیداری، کلامی زبانی تاثیر معناداری نداشته است و عمل آزمایشی بر متغیر وابسته موثر نبود ولی در مهارتهای اجتماعی، شناختی، رفتاری، تاثیر معناداری داشت و عمل آزمایشی بر متغیر وابسته موثر بود. بنابراین روش آموزش مجازی میتواند به افزایش مهارتهای اجتماعی، شناختی و رفتاری کمک کند.

کلیدواژه ها:

معلول جسمی و حرکتی ، آموزش مجازی ، یادگیری