جواز جاسوسی برای نظام سیاسی در فقه شیعه

جواز جاسوسی آثار فراوانی بر امنیت جامعه دارد و در نظام سیاسی اسلامی یکی از مباحث پردامنه و چالش برانگیزی است که در برخی محافل علمی مورد بحث و کنکاش قرار می گیرد، و هدف از آن حفظ نظام در برابر دشمنان و پاسداری از دستاوردهای آن است. در راستای فرایند اداره مطلوب جامعه و رفع مشکلات امنیتی حکومت از سوی حاکم اسلامی، جاسوسی به مثابه یک رکن در نظام سیاسی نگریسته می شود و همه ادله نقلی و عقلی که می تواند پشتوانه جواز آن قرار گیرد، کنکاش می شود. البته اصل اولی عقلی عدم جواز تجسس در امور شخصی دیگران است، ولی جاسوسی به دلیل رعایت مصالح نظام سیاسی جایز، و گاهی واجب تلقی شده است. در نوشته حاضر با تجزیه وتحلیل ادله و ارزیابی جاسوسی، ضوابط و گستره آن از منظر فقه شیعه روشن می شود.

کلیدواژه ها:

جاسوسی ، جواز ، فقه شیعه ، نظام سیاسی