ارزیابی آسیب پذیری استان مرکزی در برابر مخاطرات طبیعی با استفاده از مدل منطق فازی

هدف عمده پژوهش حاضر سنجش آسیب پذیری استان مرکزی به کمک پارامترهای ژیومورفولوژیکی با استفاده از مدل منطق فازی بوده است. در راستای تحقق هدف مذکور، 6 شاخص موثر شامل فاصله از گسل، فاصله از آبراهه اصلی، فاصله از آبراهه فرعی، فاصله از راه ارتباطی، درصد شیب و فاصله از سکونتگاه در قالب نقشه های وکتوری و رستری تهیه گردید و برای هریک از لایه های رستری براساس مطالعات میدانی و نظر کارشناسی یک تابع تعریف شد اما لایه های وکتوری با قرار گرفتن در یک بازه 0 و 1 دیگر نیازی به تعریف تابع نداشتند. پس از اعمال توابع ،عملیات ضرب، جمع و مقادیر مختلف گامای فازی نیز برروی لایه ها اجرا گردیدند. بدین منظور از نرم افزارهای ARC GIS و ERDAS استفاده شد..در نهایت ارزیابی آسیب پذیری وضع موجود استان براساس پهنه های بحرانی و پهنه های ایمن حاصل از مقادیر گاما انجام گرفت و مشخص شد گامای 0/9 فازی بیشترین تطابق را با وضع موجود استان دارد.نتایج حاکی از آن بود که مناطق غربی و جنوبی استان بیشترین سطح ایمنی و مناطق جنوب غربی و شرقی استان بیشترین سطح آسیب پذیری را دارا می باشند.

کلیدواژه ها:

عملگر فازی ، پارامترهای ژیومورفولوژیکی ، استان مرکزی ، آسیب پذیری